Daar gaan we!

• Doel: Zuid Engeland
• Etappe 1 01-08-2021: Den Helder – IJmuiden
• Wind: NW, 13 knopen
• Afstand: 35 NM
• Gemiddelde snelheid: 4,3 knopen
• Tijd: 8 uur en 42 minuten

De afgelopen maanden zijn we druk bezig geweest met de voorbereidingen van onze reis. Maris heeft drie weken op de kant gestaan bij Witsen in Alkmaar, waar we haar hebben voorzien van een nieuwe laag antifouling, nieuwe anodes, nieuwe wc-slangen, een nieuwe wc en nog wat andere dingen. Andere klusjes volgden toen Maris weer in het water lag: de windmeter werd geïnstalleerd, navigatieverlichting gefikst, zalingen beschermd met een prachtig Xenos nep-schapenvachtje, motorolie ververst. Daarna was het wachten op de tweede prikafspraak en op goede wind. En gister was het eindelijk zover!

Onze vriend en opstapper Nick was de avond ervoor al aan boord gekomen en de volgende ochtend gooiden we de trossen los. Na een oproep via de marifoon op kanaal 22 kregen we te horen dat de Koopvaardersschutsluis al open stond en we er zo in mochten varen. Daar werden we verrast door de vorige eigenaar van Maris: Arnd, zijn vrouw Michaela, zoon Allan en honden Juul en Noesha die ons vanaf de kant uit kwamen zwaaien. Na veel gezwaai en “Behouden vaart!”-geroep, riepen we op kanaal 18 de Moormanbrug op voor doorvaart en ook daar konden we zo doorheen. Bij de monding richting de Waddenzee hesen we het grootzeil en verder richting de Noordzeemonding de genua. Er was best wat deining en al snel merkte Nick dat hij zeeziek werd. De golven kwamen vanaf stuurboord met een korte periode, dus dat was niet zo comfortabel. Sander en ik begonnen ons wat weeïg te voelen, maar dat was het dan ook wel. Het beste was wel om buiten te blijven zitten en om ons heen te blijven kijken. Lezen of op je telefoon loeren was geen optie. In het begin hadden we stroom tegen, dus we gingen maar zo’n 2 tot 3 knopen. De wind was heerlijk stabiel, steeds zo’n beetje halve wind en 13 knopen. Af en toe zakte de wind wat in tot zo’n 8 of 9 knopen en dan ging de genua irritant klapperen. De golven bleven maar komen vanaf de zijkant. Nick was intussen beneden bij de kaartentafel (daar waar het schip het minst beweegt) gaan liggen. Na een tijdje kwam hij weer naar de kuip, maar het ging niet veel beter, slechter zelfs. Hij heeft de vissen gevoerd en een emmer goed van binnen bekeken. Sander en ik hadden met hem te doen, maar konden helaas niets voor hem betekenen. Uiteindelijk is hij maar in zijn slaapkamer gaan liggen, emmertje mee. Ondertussen schoot Maris lekker op, de stroom mee werd steeds sterker en we pakten zo’n 6 knopen vaart, soms wel 7! Rond 17.30 uur zagen we vertrouwde rookpluimen van Tata Steel en kwam de haven van IJmuiden steeds meer in zicht. Nog even een korte videocall update met paps, mams en mijn broer, maar niet te lang want het werd alweer drukker met schepen dus we moesten nog wel even goed opletten. Ruim voor de monding van IJmuiden besloten we de genua alvast in te rollen. We startten de motor en zetten hem in z’n vrij en daarna rolden we de genua in. Het grootzeil zouden we dan in de kom bij IJmuiden inrollen. Het ging lekker soepel, totdat…. “Nee, wat zijn dat?!! Die oranje vlaggen??!! Tot waar loopt dat??” Sander schrok zich wezenloos en kreeg een flashback naar zwarte vlaggen in het Markermeer die visnetten bleken te zijn en waar de schroef net niet in vast was komen te zitten. We zagen twee oranje vlaggetjes en links daarvan een oranje boeitje dat af en toe boven water kwam en weer verdween. “Wie doet dat nou, zo vlak voor de haven ingang??!!”. We moesten scherp naar bakboord draaien, een een knal gijp was onvermijdbaar. “F**k!!” En nog meer krachttermen werden vol overgave de zee in geslingerd. “Grootzeil inrollen!” Ik stuurde de boot tegen de wind in en Sander ging bij de mast het grootzeil inrollen. De giek begon als een malle te zwaaien en omdat we nu tegen de wind in voeren dook Maris steeds recht naar beneden een gat in waarna een grote ‘splash’ volgde bij de boeg. “Grootschoot aan!” riep Sander. Ik trok de grootschoot aan. “Waar is dat oranje boeitje, ik zie hem niet meer!!” riep Sander. Ik ging op het dek staan het zag het boeitje verschijnen en weer verdwijnen. “Ik zie hem! Als je deze koers nu aanhoudt, gaan we er ruim langs!” Vervolgens draaiden de boot richting de haven en het was weer rustig. Eenmaal in de haven hadden we gehoopt dat we langszij konden aanleggen, maar die was helemaal vol. Zoekend naar een plek, keren in de haven, nog een keer zoeken, legden we aan bij steiger F. De aanlegmanoeuvre verdiende geen schoonheidsprijs: we schampten en paal, maar maakten gelukkig geen schade. Het was moeilijk aanleggen, naar twee palen ruim achter ons waar we nooit bij konden en een halve zijsteiger. Gelukkig stonden er twee mensen ons op te wachten te helpen met de lijnen. Om ongeveer 20.15 lagen we vast. Etappe 1 hebben we achter de rug!